হনুমান চলিছা
দোহা (Introductory):
শ্ৰীগুৰু চৰণ সৰোজ ৰজ,
নিজ মন মুকুৰ সুধাৰ।
বৰনৌ ৰঘুৱৰ বিমল যশ,
যো দায়ক ফল চার।
বুদ্ধিহীন তনু জানিকৈ,
সুমিৰোঁ পৱন কুমাৰ।
বল বুদ্ধি বিদ্যা দে হুম,
মোহি হৰণু কৰহু কলে শঙ্কাৰ।
চৌপাই
জয় হনুমান জ্ঞান গুণ সাগৰ,
জয় কপিশ তিহুঁ লোক উজাগৰ।
ৰামদূত অতুলিত বলধামা,
অঞ্জনীপুত্ৰ পৱনসুত নামা।
মহাবীৰ বিক্ৰম বজৰংগী,
কুমতি নিৱাৰ সুমতি কে সঙ্গী।
কঞ্চন বৰণ বিকৰাল শৰীৰা,
ৰামচন্দ্ৰ কে কাৰ্য সব ধীৰা।
প্ৰভু চৰিত শুনিべ কো ৰসিয়া,
ৰাম লছণা জনকী বসিয়া।
সুচ্ম ৰূপ ধৰি সিয়াহি দেখাৱা,
বিকট ৰূপ ধৰি লঙ্কা জৰাৱা।
ৰামৰূপ ধৰি অসুৰ সমহাৰা,
ৰামচন্দ্ৰ কে কাজা সব সাৰা।
লায়ে সঞ্জীৱন লছণ জিয়ায়া,
শ্ৰীৰঘুবীৰ হৰষ উৰাইয়া।
ৰঘুপতি কীনহি বহুত বঢ়াই,
তুম মম প্ৰিয় ভৰত সম ভাই।
সহস বদিন তুমৰো যশ গাৱেঁ,
অস কহি শ্ৰীপতি কন্থ লাগাৱেঁ।
সনকাদিক ব্রহ্মাদিক মুনীষা,
নাৰদ শাৰদ সহিত অহীষা।
যম কুবেৰ দিগপাল যাহাঁ তে,
কবি কোবিদ কহি সাকে কহাঁ তে।
তুম উপকাৰ সুগ্ৰীবহি কীনা,
ৰাম মিলায়ে ৰাজপদ দীৰ।
তুমৰো মন্ত্ৰ বিভীষণ মানা,
লঙ্কেশ্বৰ भए সব জগ জানা।
যুগ সহস্ৰ যোজন পৰ ভানু,
লিল্যো তা হি মধুৰ ফল জানু।
প্ৰভু মাত্ৰিক মেলি মুখ মাহী,
জলধি লাংঘি গয় আচৰজ নাহি।
দুৰ্গম কাজ জগত কে জেতে,
সুগম অনুগ্ৰহ তুমহৰে তেতে।
ৰাম দুৱাৰ তুম ৰক্ষৱৰ,
হোত নে আজ্ঞা বিনু পৈসাৱা।
সব সুখ লহে তুমাৰী শৰণা,
তুম ৰক্ষক কাহুঁ কো ডৰ না।
আপোন তেজ সমহাৰো আপেঁ,
তিনোঁ লোক হাঙ্ক তে কাঁপেঁ।
ভূত পিশাচ নিকট নাহি আৱেঁ,
মহাবীৰ যখন নাম শুনাৱেঁ।
নাসৈ ৰোগ হৰে সব পীৰা,
জপত নিৰন্তৰ হনুমত বীৰা।
সংকট তে হনুমান ছুঢাৱেঁ,
মন কৰম বাক্য ধ্যান জো লাৱেঁ।
সৰ্ব পৰ্ৰম তাপি ৰঘুনাথা,
তুমৰ সৰ্ব শ্ৰেষ্ঠ জগ মাইতা।
তিনোঁ লোক তুমাৰু উজাগৰ,
অনন্ত মহীমা নিৰন্তৰ।
শ্ৰীৰাম চক্ৰধাৰ দীন তুমাৰু,
আবৰ ধৰণীত নাম বাহাৰু।
লীলাৰ সূৰ্য চিৰন্তন তুমি,
যুগ যুগ ধৰি তুমি ইচ্ছাৰ গতি।
ৰাম লছণা ভজন তত্পৰ।
জননী সমতুমি প্ৰভূ আৰ।
হানুমান প্ৰতি দায়ব নিতি,
ৰাম প্ৰেম বিনা কু নিতি।
অঞ্জনি সুত আৰাধিতা,
পৱনপুত্ৰ তুমাৰ অধিপতি।
দোহা (Concluding):
শ্ৰীৰাম চক্ৰধাৰ প্ৰসন্ন হৈ,
ৰামৰ সেনাপতি কৰি সকলো উপকাৰ।
প্ৰভু আশীৰ্বাদ তুমি দিয়াহঁক,
সন্তানৰ পক্ষে সকলো শঙ্কা।
